گــل ِ زیبـــــای ِ بی مـانـنـد آید

بـــه روی هــر لبی لبخـــند آید

زمستان‌ پشت پَرچین دادمیزد

کـه عیــد از رفتـن ِ اسفـند آید

چـرا رفتی وفـایت را بنازم

ستم کردی جفایت را بنازم

میان های هـایِ گریه هایم

طنین خنده هایت را بنازم

شقــایـــق رویِ بی مـــانـنـد آید

بـــه روی هــــر لبی لبـــخند آید

زمستان‌ پشت پَرچین داد میزد

کــه شــادی آخـــر ِ اسفــند آیـد

تـن صحـرا پـر از عطـر بهـاری

لباب شعر ناب ازچشمه جاری

به گوشم میرسد ازدشت گلها

پیــاپی نغمــه ی سـاز ِ قناری

رفتی اما یک نفس چشم انتظارت نیستم

تا ‌ ابد هم بر نگردی بی قرارت نیستم

می دهم تن را به زیرِ تیغ تهمت ها ولی

دیگر آن حلاج مست سر به دارت نیستم

بیم تشویش از وجودم ناگهان پر می کشد

از شماتت راحتم وقتی کنارت نیستم

میزنم در خلوتم پیوسته بر سیم سکوت

تا بفهمی نغمه‌ در آهنگ تارت نیستم

کرده ام از دستِ تنهایی قفس را انتخاب

بلبلِ شوریده در باغِ بهارت نیستم

زهر ِ مارم باد اگر دل را ببندم بر لبت

گر شراب کهنه هم باشی خمارت نیستم

من کویری زاده یِ خونین دلِ تفتیده ام

چشمه ی شیرین ِ آب خوشگوارت نیستم

در حقیقت روز ‌‌ اوّل دل گرفتارت نبود

بعدازین هم ای عسل بانو دچارت نیستم

آمیزه ای از یاس سپیدند اینها

از قـافلــه ی نـور امیـدند اینها

بر بستر بیمـاری ما فـرشته اند

در قالبما روح دمیـدند اینها

چـراغ ِ شعله افــروزی ندارم

رفیـق نـاب ِ دلسـوزی نـدارم

تنم میلرزداز سرمای پُر سوز

انیس پیـــرهن دوزی نـدارم

دلارای ِ دل انگیز ِ دل افروز

وفا را از حضور گل بیاموز

بهـارِ بی مثالی فـرش کرده

به استقبال گرم عید نوروز

به هر یک تار گیسو کوکب آویز

چراغ چهـره ات را بر شب آویز

طلـوعِ صبـح روشـن کـن‌ تبسم

نبـات خنـده ات را بر لـب آویـز